Acı Gerçekler

Mike Leigh altı yıllık sessizliğin ardından yine ince işlenmiş, gündelik hayatın tam kalbinden kopup gelen bir film ile karşımızda. Toronto’da yankı uyandıran dünya prömiyerinden bu yana kulağımıza çalınan övgüler boş değil. Yönetmen bu kez Londra’da yaşayan Black ailesinin çatırdayan ev içi dengelerini merceğe alıyor. Ailenin direği Pansy, her köşe başında kavga çıkarabilecek kadar sivri dilli; kocası Curtley ise fırtınalı akşamlarda bile süt dökmüş kedi misali sessiz. Oğulları Moses kendi yolunu bulmakta zorlanırken, neşeli Chantal evin karanlık havasını dağıtmak için elinden geleni yapıyor.

Leigh, Happy-Go-Lucky, Another Year ve Mr. Turner’da gördüğümüz o doğalcı tonunu aynen koruyor ama bu defa öfke, mizah ve kırılganlığı daha sıkı örüyor. Kamera çoğu zaman masanın ucuna ilişiyor, karakterler bağırırken veya fısıldarken biz de yan koltuktaymışız hissi yaşıyoruz. Hikâye boyunca tartışmaların arasında küçük sevgi anlarının filizlenmesi, yönetmenin insana olan inancını yine açık ediyor.

Black ailesinin günlük rutini üzerinden işsizlik baskısı, sınıf ayrımı ve kuşak çatışması gibi geniş temalar da su yüzüne çıkıyor; fakat anlatımın samimiyeti ağır konuları taşırken bile yorucu bir kasvet yaratmıyor. Yaklaşık iki saat süren yapım, finalde büyük bir patlama vadetmek yerine seyirciyi düşünceli bir tebessümle salondan uğurluyor. Modern aile dramlarına meraklıysanız, bu içten ve keskin bakışlı Leigh öyküsünü kaçırmayın derim.