Benim Varoş Hikayem

Yunus Ozan Korkut’un hem yazıp hem yönettiği, görüntüyü de bizzat elleriyle kurcaladığı bu belgesel, kamerayı Adana’nın Ceyhan ilçesinin kenarda kalmış sokaklarına çeviriyor. Film, portakal çiçeği kokusuna karışan egzoz dumanıyla açılıyor ve izleyiciyi, güneşin kavurduğu dar aralıklarda hayat mücadelesi veren insanların gündelik ritmine davet ediyor.

Korkut, konuşturmaktan çok dinlemeyi tercih ediyor; objektifini mahalle kahvesinde çay karıştıran amcaya da, sokak arasında top koşturan çocuğa da aynı mesafede tutuyor. Parlak renkler yerine tozlu pastel tonlar seçmiş; bu tercih, hem karakterlerin hüzünlü tebessümünü hem de şehrin saklı güzelliklerini yakalamaya imkân tanıyor.

Anlatı akarken senaryodan ziyade hayatın kendisi konuşuyor. Diyaloglar kurmaca hissi vermiyor, zira herkes kendi öfkesini, umudunu doğal olarak sergiliyor. Sonrasında belgesel, izleyicisine “Bu hikâyeler başka bir coğrafyada da yaşanıyor olabilir” dedirtecek evrensel bir tat bırakıyor. Kısacası, düşük bütçesine rağmen çarpıcı bir duygu yoğunluğu yakalayan yapım, Adana sıcaklığını perdeden koltuğunuza taşıyor ve çıkışta üstünüze sinen samimi bir mahalle atmosferi bırakmayı başarıyor.