Daima Seninle

Kendi içine kapanık bir adam, trajik kazada yitirdiği sevgilisinin yasını tutarken, özel bir uyku laboratuvarının kapısını çalar. Burada uygulanan Lucid rüya protokolü ona, sevdiği kadını düşler diyarında yeniden kucaklama umudu vadeder. İlk seanslarda her şey masalsı görünür; renkler canlı, anılar kristal berraklığında, kalplerini ısıtan o eski şarkılar fonda çalmaktadır. Fakat rüya ile gerçek dünya iç içe geçtikçe saat kavramı çöker, duvarlar nefes almaya başlar, bilim insanlarının soğukkanlı uyarıları kahramanımızın kulağında fısıltıya dönüşür.

Gerilim hissi giderek tırmanır: Adam, rüyasının en küçük detayını bile korumaya yeminli bir şövalyeye dönüşürken, laboratuvardaki deney ekipmanı adeta bir zaman makinesi kadar tehlikeli hâle gelir. Lucid seansların fazlası, zihninde kapıları kopan bir kasırgaya benzer iz bırakır; her yeni macera, sevgilisini yaşatmakla kendini kaybetmek arasındaki ince ipi biraz daha zedeler. Filmin duygusal yükü tam da burada zirveye ulaşır; seyirci, aşkın ve hatıranın sınır tanımaz kuvvetini sorgulamadan edemez.

Son bölümde kurgu, tıpkı baş karakter gibi nefes nefese kalır. Fantastik görseller rüya mekaniğini süslerken, yönetmen dramla bilim kurguyu tatlı bir dengeyle yoğurur. Finalde izleyiciye net cevaplar sunmak yerine, rüyanın pamuksu perdelerini hafifçe aralayıp gerçeği bulmayı bize bırakır. İşte bu yüzden, perdeden çıktığınızda aklınızda hâlâ tek soru dönecektir: Sevdiğimiz insanlar mı bizi hayatta tutar, yoksa onları yaşatma isteğimiz mi?