Geçip Giden Zaman

Yönetmenin babasıyla geçirdiği zamandan süzülen bu film, izleyiciye son derece içten bir anlatı sunuyor. Kamera, bir aile arşivi gibi çalışırken, duygu yoğunluğuna kapılmadan gerekli mesafeyi de koruyor. İşte tam da bu nedenle eser, salt kişisel bir itiraf değil; aynı zamanda evrensel bir büyüme masalı gibi akıyor. Babayla kurulan bağ, kimi anlarda bir tutkuya, kimi anlarda ise hayata tutunma biçimine dönüşüyor. Yönetmen, sahnelerini ne dramatize ederek ne de romantize ederek çekmiş; daha çok yaşamı olduğu gibi resmetmiş.

Film boyunca karşımıza çıkan eski fotoğraflar, ev videoteyplerinden alınmış görüntüler ve samimi diyaloglar, izleyene sanki aile albümünü karıştırıyormuş hissi veriyor. Ancak bu sıcaklık, profesyonel bir bakış açısıyla dengelenmiş durumda. Renk paleti sade; müzik seçimi, duygu selini baskılamak yerine öyküyü yumuşakça destekliyor.

Sonuç olarak seyirci, bir baba-kız öyküsünün sınırlarını aşan, kimliğe ve aidiyete dair cesur sorularla baş başa kalıyor. Bu samimi yapım, hayatı bir seçimler toplamı olarak okurken, aynı zamanda sevginin incelikli yüzlerini keşfetmek isteyenler için kaçırılmaması gereken bir deneyim sunuyor.