Gerçek Acı

Kuşak çatışmasını, aile hafızasının inatçı gölgelerini ve yol arkadaşlığının inişli çıkışlı ritmini harmanlayan bu film, David ile Benji adlı iki zıt kutup kuzenin Polonya’ya uzanan hüzünlü ama umutlu yolculuğunu merkezine alıyor. Özünde basit görünen bir anma ziyareti, daha ilk dakikalarda ikilinin yıllardır saklı tuttuğu sitemleri yeniden su yüzüne çıkarıyor. David’in ketum ve planlı tavırları, Benji’nin dağınık ve umursamaz hâliyle çarpışırken; tren vagonlarından küçük kasaba pansiyonlarına uzanan rota, izleyiciyi hem mekânsal hem duygusal anlamda sürekli hareket halinde tutuyor.

Senaryo, aile albümünde unutulmuş eski fotoğraflar misali anbean geri dönen anılarla besleniyor. Yönetmen, mizahı dozunda kullanarak ağır dramı hafifletmeyi başarıyor; böylece ne hüzün boğucu oluyor ne de espriler yapay kalıyor. Müzik seçimi de kuzenlerin duygusal gelgitlerini yumuşak bir tonda destekliyor. Son kare kapandığında geriye, aile sırlarının taşıdığı kırılganlığın ve bağışlamanın sıcaklığının içten bir yansıması kalıyor.