Gün Doğarken

İzlanda’nın neredeyse hiç bitmeyen yaz güneşinin altında geçen bu film, seyirciyi hem görsel hem duygusal bir serüvene çağırıyor. Hikâyenin merkezinde, derin bir yasa gömülen Una var; kelimelere dökemediği duyguları yüzünden boğuluyor, bir yandan da kimselerle paylaşamadığı sırrın ağırlığını taşıyor. Yönetmen, kuzey ışıklarının altında saklı melankoliyi ustaca yakalarken, Una’nın iç dünyasını uzun planlarla izleyiciye açıyor. Aşkın sıcaklığıyla dostluğun kırılganlığı iç içe geçiyor; keder, neredeyse doğanın kendisi kadar somut hâle geliyor. Ancak bütün bu hüznün ortasında bile güzellik hiç beklenmedik anlarda beliriyor: bir balıkçı teknesinden yükselen kahkaha, çocukların kumsalda koşturarak bıraktığı ayak izleri, ya da aniden patlayan bir dans müziği… Una’nın yolculuğu, kaybın ardından gelen kabullenme sürecinin nasıl da çok katmanlı olabileceğini yalın ama çarpıcı biçimde hatırlatıyor.