Günden Geceye

Uzun ve yakıcı bir yaz gününün sonunda, geniş ve biraz da yıpranmış bir evde aile bireyleri toplanır. Herkesin içine oturmuş, söylemesi acıtan bir cümlesi vardır; sustuklarında ise hava daha da ağırlaşır. Camlar kapalı, perdeler yarı çekik, masanın kenarında biriken öfke sessizce kıpırdanır. Film, yüksek perdeden bağırmadan, küçük bakışlar ve geciken cevaplar üzerinden gerilimi örer.

IMDb tarzı bir özet gibi düşünün: bir ev, birkaç saat, kırılmaya hazır bir dengede duran insanlar. Yönetmen, sıcağın yapışkanlığıyla karakterlerin taşıdığı sırları eşler; ayrıntılar tıkırtılar, boş tabaklar, yarım kalan cümlelerle sızar. Konfor alanı yok, kaçış da yok. Bu samimi ve net anlatı, aile olmanın ağırlığını incitmeden ama saklamadan gösterir. Sessizlik burada bir bıçak kadar keskin, kelimelerse tuz.