Hanım

Halit Refiğ’in bu hüzünlü filmi, izleyiciyi ağır ağır işleyen bir iç hesaplaşmanın tam ortasına bırakıyor. Yönetmenin sakin kamera tercihleri, Boğaz kıyısındaki eski konak odalarında dolaşırken adeta zamanın tozunu havalandırıyor. Oyunculuk cephesinde ise Yıldız Kenter, Olcay Hanım karakterine sadece geçmişine gömülmüş bir kadın değil, aynı zamanda değişime direnen gururlu bir insan ruhu kazandırıyor. Yıllar önce denizde kaybolan yüzbaşı eşinin yokluğu, karakterin üzerindeki sis perdesi gibi; boğucu ama kaçınılmaz.

Olcay’ın en yakın dostu olarak gördüğü kedisine taktığı kendi adı, yok oluş korkusunu sembolize eden basit ama güçlü bir tercih. Film, bir kediyle insan arasında kurulan bu narin bağ üzerinden, aslında sevdiklerimizi koruma arzusunun bizi nasıl esir aldığını sergiliyor. Dış dünyadaki modernleşme dalgası konağın duvarlarına çarparken, Olcay’ın içindeki Osmanlı yadigârı değerler tek tek sarsılıyor. Lirik müzikler ve neredeyse hareketsiz planlar, büyük patlamalardan ziyade küçük çatlakları izlemeyi seven sinemaseverler için leziz ayrıntılar sunuyor.