Happyend

Yakın geleceğin Tokyo’sunda geçen bu film, sanki modern dünyanın nabzını tutan bir uyarı sireni gibi çalıyor. Şehrin üstünde her an patlamaya hazır bir deprem tehdidi asılı dururken, lise son sınıftan iki yakın arkadaş, mezuniyet öncesi son bir muziplik peşine düşüyor. Müdürlerine yaptıkları akıllıca ama tehlikeli şaka, okul yönetiminin güvenlik takıntısını tetikliyor ve koridorlara yüksek çözünürlüklü kameralar yerleştiriliyor. Böylece, gençlerin özgürlük arzusuyla yetişkinlerin kontrol tutkusu arasındaki gerilim iyice görünür oluyor.

Yönetmen, Tokyo’nun neon ışıklı sokaklarını ve dar ara sokaklarını kullanarak sürekli bir huzursuzluk atmosferi yaratıyor. Bir tarafta yıkım korkusu, diğer tarafta ergenlik coşkusu. Kamera, karakterlerin omuz başında dolaşırken izleyiciyi adeta üçüncü bir arkadaş gibi yanlarına alıyor. Müzik tercihleri ise adrenalini diri tutuyor; düşük frekanslı elektronik tınılar, yaklaşan felaketi fısıldıyor.

Sonuç olarak bu yapım, basit bir gençlik macerası olmaktan çıkıp, gözetim toplumunun kapımızı nasıl sessizce çaldığını hatırlatan samimi ama çarpıcı bir hatırlatma sunuyor.