Marcello Mio

Efsanevi bir baba, dünyaca ünlü bir anne ve onların pek ünlü kızı Chiara. Film, Chiara Mastroianni’nin bir yaz boyunca babası Marcello’nun hayatına sızma denemesini takip ediyor. Onun gibi giyinip konuşuyor, hatta onun gibi nefes alıyor; rol, bir noktadan sonra hem oyun hem gerçek oluyor. Çevresinin ona Marcello diye hitap etmeye başlaması, taklidin bir maskeden fazlasına dönüştüğünü gösteriyor. Bu yalın fikir, kimlik ve aidiyet üzerine sıcak ama keskin bir soruya dönüşüyor.

Christophe Honoré, mizahla içtenliği harmanlayan tonu yine tutturuyor. Winter Boy ve Oda 212’deki hünerini burada sahte belgesel dokusuyla genişletiyor. Gerçek oyuncuların kendilerini canlandırması, metaya kayan bir eğlence yaratırken aile mirasının ağırlığını da hissettiriyor. Cannes’da alkış alan Marcello Mio, yıldız ışıltısını nostaljiyle değil, canlı bir merakla okuyor.

Eleştirel not: Hikaye bilerek ince tutulmuş; büyük dramatik patlamalar yok, ama duygunun sızısı hep var. Deneuve ile Chiara’nın sahneleri hem hüzünlü hem oyunbaz. Ritmi yer yer gevşese de samimiyet kaybolmuyor. Sinema tarihine göz kırpan, oyunculuğun cilvelerini sevgiyle kurcalayan, seyri kısa sürede akla düşen bir film.