Nashville

Joan Tewkesbury’nin senaryosu, ana hikâyeyi didiklemeden arka planda bir politik dalga yaratıyor; böylece Vietnam Savaşı’nın yanlış adımları ve Nixon sonrası güvensizlikle yoğrulmuş Amerika’nın kendini yeniden kurma sancısını soluyoruz. Film bu politik zemini, country müziği ve western dekoruyla buluşturup 1970’lerin Amerika mitini tüketen son büyük anlatılardan biri olduğunu hatırlatıyor. Dağınık gibi görünen ama bilinçle kurgulanmış bir yapı var; öyküsellik gevşek, ritim canlı ve nefes alan bir şehir portresi çiziliyor.

Müzisyenler, menajerler, politikacılar, reklamcılar ve sıradan dinleyicilerden oluşan 24 karakter, Nashville’de geçen beş gün boyunca sahneler, stüdyolar, miting alanları, oteller ve yol kenarlarında kesişiyor. Şarkılar sadece fon değil; küçük krizlerin, kırgınlıkların ve arzuların basit, dokunaklı aynaları. Kamera kalabalığın arasına karışıyor, ses katmanları sohbetleri üst üste bindirirken doğal bir kaos hissi yaratıyor. Bu kaos içinde şehir canlı bir karaktere dönüşüyor.

Her şey yüksek perdeden anlatılmıyor; küçük anlar büyük resme açılıyor. Mizah var, hüzün var, kibir ve kırılganlık yan yana. Politik sloganlar kulak tırmalamıyor, ama zihinde yankı bırakıyor. Sonuçta ortaya çıkan şey, hem dönem panoraması hem de kalabalıklar içinde yalnızlık üzerine bir bakış: geniş, cesur, samimi bir film.