Normal Bir Kadın

Bu filmde ışıl ışıl davetlerin gediklisi olan genç sosyetik Lale, kimsenin adını bile duymadığı esrarengiz bir hastalığa yakalandığını düşünür. Doktorların kesin bir tanı koyamaması, Lale’nin zihninde karanlık bir tüneli aydınlatan tek mumun da sönmesine neden olur. Bedeni ona ihanet ediyormuş gibi hissettikçe kendi hayatını, adeta sabote edilecek bir proje olarak görmeye başlar. Aradığı desteği ailesinde de bulamayınca ipin ucunu tamamen bırakır: işini aksatır, dostlarını küstürür, hatta bir davette kendini küçük düşürmekten çekinmez.

Yönetmen, Lale’nin iç dünyasını pastel tonlu sahnelerle süslerken fonda çalan ürpertici yaylılar, karakterin zihinsel çalkantılarını seyircinin tenine kadar taşıyor. Kameranın Lale’yi giderek daralan kadrajlarda yakalaması, korku ve yalnızlık hissini pekiştiriyor. Film, modern şehir hayatının sağlıklı gibi görünen ambalajının altında var olan boğucu beklentileri ustaca deşifre ediyor. Çıkışta herkesin aklında aynı soru yankılanıyor: İnsan en çok kendine mi yalan söyler?