Sevdiklerimiz

Babası öldüğünde kasabanın en becerikli marangozu olan Mahir, bütün işçiliğini ve sevgisini biricik kızı Duru’yu ayakta tutmaya harcar. Kızının içindeki coşkuyu törpülemek yerine onunla birlikte şekillendirmeye çalışan Mahir, günlük yaşamın sıradan ayrıntılarıyla örülü bir sevgi dili yaratır. Film tam da bu noktada, kaybın ağırlığını melodram tuzağına düşmeden gösterirken, baba-kız ilişkisinin küçük zaferlerini öne çıkarmayı başarıyor.

Samimi söyleyeyim, bu hikâyenin en güçlü yanı sadeliği. Yönetmen, el işçiliği metaforunu fazla göze sokmadan kullandığı için karakterlerin duyguları sahicilikten ödün vermiyor. Duru’nun hayalperest enerjisiyle Mahir’in ağırbaşlılığı arasındaki çatışma, izleyiciye hem umut hem de hüzün sunuyor. Ağır ilerleyen bazı sahnelere rağmen, finaldeki ölçülü iyimserlik salondan gülümseyerek çıkmanıza yardım ediyor.