Turno Nocturno

Hastanenin loş koridorlarında dolaşan La Planchada, tertemiz üniforması ve kusursuz hâliyle göz kamaştıran bir hayalet hemşire. Hastalar onu iyiliksever bir koruyucu gibi benimserken, sağlık ekibi onun sert kurallarına tıpkı bir protokol gibi uyar: her şeyi hatırla, tetikte ol, sosyalleşme, asla uyuma. Deneme sürecindeki genç hemşire Rebeca, bir yandan işine tutunmaya çalışırken, diğer yandan gecelerin uzadığı bu klostrofobik dünyada söz konusu varlığın gerçeğine yaklaşmak zorunda kalır. Her vardiya, onu geçmişin yaraları ve hastanenin gömülü sırlarıyla yüzleştirir.

Film, neon ışıkların soğuk parıltısı ve antiseptik sessizliğiyle gerilimi ağır ağır kuruyor. Rebeca’nın korkudan merhamete uzanan dönüşümü sade ama etkileyici. Jump scare’a abanmak yerine psikolojik baskıyı tercih ediyor; ses tasarımı ve kostümler bu seçimi destekliyor. Tempo yer yer ağırlaşsa da finalde duygusal bir kilit taşı sunarak hikâyeyi tatmin edici biçimde kapatıyor. Atmosfer odaklı, modern bir efsane anlatısı.