Kanunsuz Yol

Geç 60’ların puslu Tennessee kasabalarında geçen film, karısını acımasız bir suikastta kaybeden Şerif Buford Pusser’ın tek başına başlattığı adalet yürüyüşüne odaklanıyor. Moonshine damıtıcılarının sisli dağ yollarındaki saklı işletmelerine, mafyavari bir suç örgütünün zehirli kollarına ve yozlaşmış yerel yetkililere karşı verdiği savaş, hem kişisel bir intikam öyküsü hem de Amerikan adalet sistemine dair incelikli bir taşlama niteliği taşıyor. Pusser’ın elindeki tahta sopayla yarattığı adalet, aksiyon sahnelerinde tozu dumana katarken, kasaba halkının korku ve umudu iç içe geçiren bakışları da dram katmanını derinleştiriyor.

Yönetmen, gerçek hayattan uyarlanan bu hikâyeyi göstermelik kahramanlık pozlarına boğmadan anlatmayı başarıyor; tempoyu düşürmeden karakterin iç çalkantılarını hissettiriyor. Mizansenin yer yer belgesel tadında doğal, yer yer de Western esintili geniş planlara yaslanması, izleyiciyi dönemin atmosferine kolayca çekiyor. Buford Pusser’ın öfkesini perdeye taşıyan başrol ise, kaba kuvvetin ardındaki yalnızlığı ufak mimiklerle dahi hissettirecek kadar dengeli bir performans sergiliyor.

Kısa süresi, kasabaya sinmiş sessizlik ve hızla patlayan gerilim anlarıyla dengeleniyor. Son karede Pusser’ın yıpranmış üniformasına ilişen toz, aslında tüm hikâyenin özetini fısıldıyor: Adalet bazen kanun kitabında değil, insanın kalbinde aranır.